22 ene 2010

Pensamentos escritos!!! Estado de Flotacion????

A plantigradosurf.blogspot.com
De primeiro gracias polo enlace de Escalada Fanatica!! no teu blog,
encheme moito que alguen se motive cos meus post, e utilice a
informacion de maneira proveitosa. Segundo, obviamente non son ningun
maquina!!! Desde o meu humilde punto de vista, considerome un escalador
de bloque moi motivado, e quiza con certas aptitudes, ou algunhas un
chisco aproveitadas (creo???).Por suposto, en total acordo co mestre
Gill, en que a practica do boulder vai mais alo do ambito deportivo..
Non sei se no contexto matematico fisico (quizais en alguns aspectos)
Non profundicei moito nese tema, quizais poucos coñecementos matematicos
pola miña parte. Ainda que si vexo patrons que se repiten!!O que si
creo, e que esta moi ligado, e o aspecto fisico e o mental, traballei
nese campo algunas veces, sobre todo escalando solo ( a maioria das
veces). Para min e un estado de certa inconsciencia, ou so consciencia do
acto que estas a facer, pero non do pensamento, a mente esta conectada
co corpo de tal forma que a accion pasa por ser inconsciente, e o
movemento e fluido. Crendo pasar o tempo mais rapido do normal, pero
realmente, a sensacion e de sentir todo con pelos e señales. Pero so ese
acto en concreto, neste caso a escalada, o resto non existe, ou dalgunha
maneira conseguistes desconectar do mundano. Ese estado de posible
flotacion, de non pesar, caseque de volar, e sen dubida algo
incrible!!! Sen dubidalo duas veces "eso e o que busco". A satisfaccion e
incible!!! Este estado, personalmente vai ligado a forma fisica, ainda
qu non ten que ser asi, creo??? Somentes o conseguin en catro ocasions,
e en ascensions fisicamente difiles. Esto sempre desde o meu punto de
vista fisico e psicologico (que non e igual para todos) Pero e posible
que en ascensions mais sinxelas se xa posible, ainda que deberian ter un
certo compromiso, para poder chegar a un grado de concentracion mais
alto (creo???) Teño que decir que cando esto pasou (refirome a este
estado de "flotacion"), ironicamente sucedeu inconscientemente, e sempre
que o intentei conscientemente, nunca cheguei a conseguir un grado tan
profundo de conexion. Disculpa a verborrea, esto non e para demostrar
nada, realmente e o que eu penso, e como o vivo e e como sinto... Sen
dubida o boulder, ou escalada de pequenas pedras, polo sitio mais
rebuscado, e para min moito mais ca unha mera actividad fisica....
Realmente esto salio en tromba, non sei se o queria escribir ou somentes
o estaba pensando... Da igual, gracias por todo. Ah, unha cousa mais,
non son matematico, pero esa invitacion para os matematicos a tomo de
boa gana, e igual me paso un dia para coñecerte, un saudo e unha aperta
forte!!!! By Bendecorme..........


  
  
  

2 comentarios:

  1. Anónimo23:16

    Muy interesante vuestra aproximación teórica al arte del movimiento. Es de agradecer que haya alguien que se anime (o quizás debería decir que se atreva?) a compartir y verbalizar su experiencia. Quién sabe, quizás todos podamos aprender algo. Aunque la teoría sin esfuerzo nunca sirve de nada (como dijo alguien, nadie se convierte en un buen jinete leyendo libros sobre caballos...), yo también quisiera exponer mi visión sobre el tema, con un texto que ya colgué hace tiempo en otro lado.
    Hay personas que lo tienen de forma natural; por lo general, no se dan cuenta. A lo largo de estos años dedicados al arte del movimiento consciente sobre la roca, he conocido a unos cuantos. Realizan de forma natural acciones que a la mayoría nos requieren años de adiestramiento.
    Algunos son tranquilos y callados, y en el momento que tocan la roca, movilizan con precisión y confianza la energía justa para adaptarse a las formas de la piedra. Otros son inquietos e hiperactivos, como dominados por una energía incontrolable, que sólo parece concentrada en el momento de trepar. Entonces sorprende la fuerza y el despliegue de recursos del que hacen gala.
    Ambos usan todo su ser al unísono. Durante el desarrollo de la acción, el yo está supeditado a la totalidad. El cuerpo se mueve guiado sólo por sensaciones, sin el intermedio de ningún tipo de juicio preconcebido. Los vectores de energía recorren los músculos siguiendo sus patrones naturales de desarrollo, por lo que el movimiento surge totalmente natural, puro, energéticamente óptimo y equilibrado. Externamente adopta trayectorias circulares o elípticas, en espirales crecientes o menguantes. Por el contrario un movimiento controlado por la mente del ego, con toda su carga, se muestra principalmente rectilíneo, angular y más o menos entrecortado.
    Todos poseemos esta capacidad, aunque en algunos esté olvidada casi por completo. Podemos entrar a voluntad en este ámbito de conciencia suprapersonal, en el que cualquier acto es realizado por la totalidad, y posee por tanto la belleza y la eficacia imparcial de lo espontáneo.
    La llave de todas estas técnicas es la respiración. Centramos toda nuestra atención en una respiración cada vez más relajada, hasta que ésta entra en una zona intermedia entre lo mental y lo físico, la frontera donde uno y otro se originan mutuamente. En esta zona, la profunda relajación física desdibuja los límites del cuerpo, ya no es posible afirmar dónde acaba éste y dónde empieza el resto del mundo.
    Una vez en la Unidad, tomamos conciencia del centro y, desde ahí vamos a iniciar (y a finalizar) cada movimiento, con una sutil intención, ecuánime y despersonalizada, un simple reflejo de lo que vemos, tocamos, oímos… La existencia entera, todo-lo-percibido, está involucrado en el movimiento, forma parte de él, lo condiciona y es condicionado por él .
    Durante todo el desarrollo del movimiento, permanecemos tranquilos en la raiz de la intención, en lo abstracto, microinstantes antes de que la percepción lo fije como un hecho; nutriendo su origen con nuestra atención afilada, de manera que la acción se desarrolle de manera plena y natural. No cometamos la debilidad de permitir que nuestra atención corra detrás de los resultados concretos, pues esto resulta en movimientos entrecortados, imprecisos y no naturales. Si ponemos nuestra atención en lo externo, creamos una división entre interno y externo, y llegamos siempre con un instante de retraso.
    Inmersos en la Unidad, las condiciones particulares de ese momento de realidad, el paisaje, la gente… todo determina de una u otra manera la acción. Una impagable oportunidad para contemplar-lo.

    ResponderEliminar
  2. Grandiosa resposta ben, moi interesante, a verdade que non me esperaba que respostases desta manaeira. Gustoume moito que te explicaras tan extensamente, gustame ver os puntos de vista de cada cal e se pode ser de xeito extenso e persoal mellor que mellor.
    Referindome conxuntamente a túa resposta e a de Iamato, penso que como todo na vida hai cousas que instintivamente danseche mellor que outras, tanto deportivamente como en outros moitos aspectos, un exemplo: Unha persoa que nunca colleu unha taboa de surf na súa vida ten as mismas posibilidades de porse de pé sobre ela que calquera outra en igualdade de condicións, pero chegado o momento de resolver a forma de porse de pé ese movemento máis ou menos coordinado, pode que esa persoa teña o que Iamato di que seria algo así como unha forma natural ou instintiva para afrontar determinada acción, e pode ser, conezco a varias persoas que para determinados deportes tenen dotes ou mellor dito habilidades fora do común. A explicación desto é complicadísima creo eu, xa nos metemos en campos demasiados profundos, pero creo que a idea que puxen no meu post, o que decia o señor Gill da percepción de patrons, que el argumentaba con matemáticas, pode que sexa a predisposición natural que ten cada un a determinado problema, e o xeito de resolvelo, sexa búlder ou sexa claquera faceta na vida.

    Ben cando queiras podes vir por estes lares serás ben recibido.

    ResponderEliminar